นักวิ่ง ถ้าไม่ใช่พรสวรรค์ และ ไม่ได้เก่งตั้งแต่เกิด อะไรคือกุญแจสู่ความสําเร็จ? 

     โดยธรรมชาติ คนที่ไอคิวธรรมดา ไม่ได้สูงมาก หรือเรียนแค่พอผ่าน ปกติจะมีมากกว่าครึ่งในห้อง 
แต่คนเหล่านี้ไม่ว่าจะเจอข้อสอบที่ยากแค่ไหน ผลการเรียนของพวกเขาก็ยังเป็นไปได้ดี ทำข้อสอบผ่านได้อยู่
เพราะเหตุผลหลักเลยก็คือ ถึงไม่ได้เก่งที่สุดแต่พวกเขา พยายามให้หนัก และใช้เวลากับมันมากพอ

      จึงได้ข้อสรุปว่า อย่าวัดคนแค่ไอคิวสูงหรือไม่สูง แต่สิ่งที่ควรจะเป็น คือ ความเข้าใจในระบบการเรียนรู้ ทั้งในแง่ของการสร้างแรงจูงใจ จิตวิทยา และทักษะชีวิต
ไอคิว คือ การวัดที่เรารู้จักดีที่สุดในด้านการศึกษา แต่ถ้าจะใช้ชีวิตให้ดีได้ในวัยผู้ใหญ่ ไอคิวอย่างเดียวไม่พอ 

ใครประสบความสำเร็จ และ ทำไมเขาเหล่านั้นจึงประสบความสำเร็จ?

      หนึ่งคุณสมบัติที่โดดเด่นขึ้นมาและช่วยคาดคะเนความสำเร็จได้ชัดเจนมาก นั่นคือ “ความเพียร หรือ ความพยายาม"
ความเพียรพยายาม แปลว่า การทุ่มเทและบากบั่นฟันฝ่า เพื่อเป้าหมายระยะยาว
ความเพียรพยายาม คือ ความทรหด อดทน
ความเพียรพยายาม คือ การมุ่งไปข้างหน้า วันแล้ว วันเล่า ไม่ใช่แค่สัปดาห์หรือเดือน แต่เป็นปี และทำมันอย่างหนักเพื่อให้ฝันนั้นเป็นจริง
ความเพียรพยายาม คือ การใช้ชีวิตแบบวิ่งมาราธอน ไม่ใช่วิ่งระยะสั้น

      สิ่งที่น่าสนใจ คือ เรารู้จักความเพียรน้อยมาก แต่สิ่งที่รู้แน่ๆ คือ พรสวรรค์ไม่ช่วยให้มีความเพียร
การสร้างความเพียรที่ดีที่สุดอย่างหนึ่ง ก็คือ “ความเชื่อในการเติบโต (Growth mindset)” 
ซึ่งเป็นความเชื่อที่ว่า ความสามารถในการเรียนรู้เป็นสิ่งที่ไม่ตายตัว และเปลี่ยนแปลงได้ ถ้าหากเรามีความพยายามมากพอ
คนที่ประสบความสำเร็จ เขาไม่ได้เก่งกว่าใคร และต่างก็เคยล้มเหลวมาแล้วทั้งนั้น ...ล้มหลายครั้งด้วยซ้ำไป!
แต่สิ่งที่พวกเขาทำคือ “เพียร พยายาม บากบั่น สู้ต่อไป” บากบั่นต่อไปถึงแม้จะล้มเหลว เพราะพวกเขาไม่เชื่อว่า ความล้มเหลวเป็นอะไรที่ถาวร
เปิดใจที่จะล้มเหลว ผิดพลาด เพื่อจะได้เริ่มต้นใหม่ด้วยบทเรียนที่เรียนรู้มา
และอีกนัยหนึ่ง เราเองต้องฝ่าฟันด้วยความเพียรในการสร้างเด็กรุ่นใหม่ หรือ เลี้ยงลูกหลานของเราให้มีความพากเพียรยิ่งขึ้น เพื่อนำไปสู่ความสำเร็จในอนาคต!

ขอบคุณรูปจาก pexels.com

เรียบเรียงโดย Runnology